Reisfiche
Wanneer je thuis aan je vrienden vertelt dat je Rwanda gaat bezoeken, worden de wenkbrauwen gefronst. Of het daar wel veilig is?Vijftien jaar na het hoogtepunt van de genocide hangen de bloedstollende beelden van de onlusten nog in ons collectief geheugen. De gruwels van de volkerenmoord worden je ook tijdens het bezoek niet bespaard. Ieder plaatsje heeft zijn trieste memorial, en zoals bij elke burgeroorlog zal het lang duren voor de tragedie - bijna een miljoen doden- enigszins verwerkt is. (Gevoelige zielen beginnen dit reisjournaal best bij dinsdag 27/10.)Het regime van Kagame weet dat natuurlijk, en heeft voor een doordachte koers gekozen. "Breng het naar buiten - op een gemanipuleerde manier natuurlijk -, haal de stop eraf, dan verdampt het sneller". Kagame heeft veel van een 'verlicht despoot'. Hij omringt zich met competente mensen, maar laat zich ook door niemand afleiden. Wie tegenwerkt, verdwijnt.Rwanda is een klein land, ongeveer 70% van België. Buiten wat wolfram en tin heeft het geen natuurlijke grondstoffen. Met een burgeroorlog nog vers in het geheugen, met acht miljoen monden te voeden en met een bevolking die aan het huidige tempo om de vijfentwintig jaar verdubbelt, betekent dat een loodzware erfenis. Hoe bestuur je zoiets? Ik hou mijn mond, en kijk om me heen.Burundi heeft veel met Rwanda gemeen. Nogal wat mensen die we spraken, vragen zich af waarom dit twee landen zijn. De genocide heeft hier langer aangesleept, en is minder verwerkt. "Als er al memorials zijn, dan zijn het er voor Hutu's of Tutsi's afzonderlijk", zei ons een Burundees. En ook hier dat kleine vlammetje hoop, die smeulende energie die blijkbaar nooit kapot te krijgen is. Rwandezen en Burundezen zijn serieuze mensen, wat afstandelijk, correct. Anders dan Congolezen. Maar net als Congolezen moedig. Ik schat dat het wel een volle week kan duren. Voor we ons weer druk maken over al de pietluttigheden die in Begië op ons afkomen. Idiot wind, blowing through the buttons of our coat...
