Reisfiche
De laatste 30 jaar om zowel professionele (P&0 European Ferries, Dartline) als persoonlijke redenen (dochter Penelope) met korte of lange periodes tussenin in dit stukje United Kingdom geweest ben ik er toch een klein beetje thuis. Eigenlijk een soort haat-liefde verhouding met het land, zijn bewoners en vooral zijn nogal 'speciale' gebruiken kom ik er toch graag eens terug. Dan ga ik steevast eerst naar de pub voor een niet al te frisse vaas donker schuimloos flets bier, wil 's morgens een 'cooked breakfast' en smeer overdadig veel bittere 'marmelade' op mijn aangebrande toast. Ik kijk niet meteen geagiteerd op als die rondborstige, volslanke ietwat sletterige bardame mijn wisselgeld teruggeeft met een "Cheers love" want dat hoort er nu eenmaal bij, bij een zakje 'salt and vinegar crisps'. Zelfs de doodsangsten die ik uitsta bij weeral dat volgende rondpunt waar ik weeral bijna de verkeerde kant op ga neem ik er desnoods bij. Rijden aan de verkeerde kant, lauw bier, vettige hapjes, de jaren 60 nog steeds alom aanwezig en zelfs die 'upper stifflip' met heel weinig gevoel voor mijn soort humor; ik verdraag het allemaal voor hetgeen ik er in de plaats voor terugkrijg. Dat is de hartelijkheid van de gewone man op straat, in de B&B of in de piepkleine winkeltjes. Dat daar aan de overkant duizenden vluchtelingen ook voor die manier van leven willen kiezen heeft dus niet enkel te maken met de eenvoudige ID procedures en een bekende wereldtaal. Genoeg 'Canterbury Tales' nu en 'to the point'!
