Rifugio carbonett

Op deze september maandagavond ben ik er de enige gast en moet meteen aan tafel want voor het koppeltje dat de berghut openhoudt, is het ook etenstijd. Eigenlijk heb ik de indruk dat zij hun eerder karige eten met deze onvoorziene gast nu moeten delen. Niet zo’n prettig gevoel en anderzijds vind ik de maaltijd ook eerder karig. Op zo’n locatie vind ik het een must om de koude nacht te trotseren om buiten een tijdje naar de sterrenhemel te staan staren. Voor de douches moet ik bij dit vriesnachtje naar buiten door een tochtige koude gang en de doucheruimte lijkt mij eerder een omgebouwde geitenstal. De koude vloer is blootsvoets niet te harden en ik spring van in mijn schoenen in de douche waarvan ik eerst de kuip al wat warmgesproeid heb. Gelukkiglijk geen douche met zo’n hatelijke drukknop met tijdsinstelling, maar heet water naar believen. Na deze verkwikkende opFRISsing naar mijn knus kamertje met drie stapelbedden waar het rijk voor mij alleen is. Nog wat extra dekens bovenop mijn slaapzak waar ik diep inkruip.