Maison Illela

Redelijk moeilijk te vinden.We komen een half uur voor zonsondergang in Ouarzarzate en besluiten om zeker door te rijden naar Maison Illela, wat dus voor een stuk in het donker gebeurd. In El Kelâa M’gouna zullen we Abdo onmoeten. Wij stoppen op een rondpunt met rozen en bellen hem. Tine moet weer haar beste Frans boven halen, maar bellen in’t buitenland in een vreemde taal ligt altijd moeilijk en ze verstaat niet alles wat hij zegt. We sms’sen dat we naar de gps coordinaten zullen rijden. Hij is ‘’en route’’ zegtie. Als we al een heel eind een smalle weg gevolgd zijn stop ik, op de plaats van de coördinaten. Ik herken het huis niet. Er stopt opeens een wit autootje naast ons, iemand steekt zijn duim op en gebaart ‘volg mij’’ wat we dus doen. Man, dat is raar, smalle weg, behoorlijk snelheid en het blijft maar duren. We beginnen te twijfelen of het Abdo wel is? Was het niet gewoon iemand die zijn duim opstak? Is het Abdo wel? Zo ver kan het toch niet meer zijn. We zijn de coördinaten al laaaang gepaseerd. Het is hier ook erg donker. Misschien worden we ontvoerd? Ik stop. Even checken of de voorganger wel checked of we nog volgen? Ja hoor, hij stopt ook. Ok, dan zal het wel goed zijn zeker? We komen bij een gebouw, wat ik ook niet herken van de foto, Abdo stapt uit en zegt dat hij idd. Abdo is. Mooi, dus dat zit goed. We moeten de auto hier parkeren, de bagage in zijn auto doen en dan rijden we naar het huis. OK? Ik ga liever te voet, ik heb het wel ff gehad met auto’s. Dus we wandelen achter Abdo aan. Amai, wat een supercool huis. Prachtig authentiek, geweldig! Het ruikt ook verschrikkelijk lekker naar ETEN, Tine (en wij ook hoor) moeten dringend bijtanken. We krijgen lekkere thee, met bergkruiden. Tine valt om van de slaap en gaat al slapen zegt ze. Zomaar, zonder eten. DIE moet wel ERG moe zijn. Wij krijgen een superheerlijke couscous. Amai, om je vingers bij op te eten, maar veel te veel te veel. Eind goed al goed, we liggen al gauw in ons bedje. Ik slaap en opeens wordt er hardhandig aan het slot van onze deur gemorreld, gevolgd door een Nederlands klinkende stem ‘’sorry verkeerde kamer’’. Nondedju, ik sliep nu zo lekker. Midden in de nacht opeens een hondje wat keihard blaft, blaft en jankt, och zo zielig? Zijn er hier wolven ofzo die het beestje meesleuren? Het geluid verdwijnt langzaam. Argg een uur later is Rik weg met het hele lakentje, foert de dekens zijn zalig zacht. Opeens is ook het hondje weer terug. Dan is het weer moskee tijd. ‘s Morgens bij het berber ontbijt
De kamers zijn OK. Wij boekten 2 nachten. Onze dochters moesten naast de voordeur in een kamer de eerste nacht, wat geen aanrader is.De meisjes konden de volgende dag verhuizen want in de benedenkamer naast de voordeur hebben ze niet al te veel geslapen vorige nacht wegens mensen in en uit, luid babbelend en de kamer daarnaast is blijkbaar de babbelkamer.
De geserveerde tajine zijn overheerlijk en slapen is lastig want de bedden zijn aan de kleine kant, de dekens nog iets kleiner. We slapen niet zo best want het is koud, er zijn erg veel blaffende honden, als de 1 begint, doet de andere vrolijk mee.